Onlangs is de jarenlange moeizame opvang van asielzoekers in Nederland uitgeroepen tot nationale crisis. Hoe is dit zo ontstaan en hoe werken we vanuit onze Gemeente mee aan asielopvang?
Ik probeer me wel eens voor te stellen hoe het moet zijn om samen met je kinderen alles achter je te moeten laten, op de vlucht voor geweld in je thuisland. Van de regen in de drup te belanden door jarenlang in onmenselijke omstandigheden in een vluchtelingenkamp in Griekenland aan je lot te worden overgelaten. Dat lijkt me een nachtmerrie.
Een deel van deze asielzoekers klopt ook op de deur van onze Gemeente. Vanuit Gemeentebelang merken we dat dit onderwerp steeds vaker ter sprake komt tijdens een gesprek op een feestje of op het terras. Dit mondt soms uit in heftige discussies waarin veel aannames worden gedaan.
De termen asielzoeker, vluchteling, statushouder en migrant worden door elkaar gebruikt.
Om deze crisis te begrijpen is het belangrijk onderscheid te maken tussen de verschillende groepen buitenlanders.
Een asielzoeker is iemand die hier een asielaanvraag indient om bescherming te kunnen krijgen. Een vluchteling is iemand die ook daadwerkelijk bescherming krijgt omdat ze in hun thuisland in gevaar zijn. Een statushouder is een vluchteling die in Nederland mag blijven met een tijdelijke vergunning.Een migrant is iemand die zijn land vrijwillig verlaat om in een ander land te wonen en/of te werken. Uiteraard zijn er ook gelukzoekers die hier feitelijk niets te zoeken hebben maar die laten we hier maar even buiten beschouwing.
De crisis asielopvang is het gevolg van een crisis op crisisdoor onder andere:
Een veel gehoorde aanname met betrekking tot huisvesting statushouders is
dat inwoners geen passende woning kunnen vinden doordat er zoveel huurwoningen worden toegekend aan statushouders.En dat is heel begrijpelijk wanneer je bijvoorbeeld zelf al een tijd op zoek bent naar een huurwoning.
Toch klopt dit niet. De wooncrisis wordt niet alleen veroorzaakt door statushouders, ook niet in Nunspeet. Hier zijn ook veel andere oorzaken voor, zoals dat er structureel te weinig woningen worden gebouwd en er steeds meer eenpersoonshuishoudens zijn (3 x zoveel t.o.v. 40 jaar geleden). Gemeentebelang zal dan ook vol inzetten op het bouwen van woningen voor onze eigen inwoners en creatieve oplossingen om met name de jeugd passende woonruimte te bieden. De instroom van nieuwe asielzoekers stoppen willen echter ook wij zeker niet. Dit is overigens ook in strijd met vluchtelingenverdrag van 1951, Het Europees verdrag van de rechten van de mens en het EU-recht.
In de afgelopen 3 jaar heeft Omnia Wonen 53 statushouders gehuisvest in de Gemeente Nunspeet. Landelijk bewonen gemiddeld 1,7 statushouders 1 huurwoning. Als we dit afzetten tegen de vrijgekomen huurwoningen in de afgelopen 3 jaar zou 6,5% (t.o.v. 7% landelijk) hiervan binnen de Gemeente Nunspeet toegewezen zijn aan statushouders.
Hoe nu verder?
De gemeente Nunspeet heeft, net als veel andere gemeenten,moeite om aan de jaarlijkse taakstelling vanuit het Rijk ten aanzien van huisvesting van statushouders te voldoen. Hoewel we afgelopen winter 80 asielzoekers hebben kunnen huisvesten in de Mallejan valt het ook niet mee om hiervoor een geschikte locaties te vinden. Afgelopen juni heeft de Gemeenteraad goedkeuring gegeven om vanaf september tijdelijk 15 chalets te plaatsen op camping Landrust in Hulshorst. Hiermee kunnen maximaal 75 Oekraïensevluchtelingen worden opgevangen.
Er zijn genoeg redenen te bedenken waarom we de deur van onze Gemeente niet open zouden doen voor asielzoekers en statushouders. Onze gemeente is al te vol, we hebben genoeg aan onze eigen problemen, ze hebben andere gewoontes, enzovoort. Net als in de rest van Nederland zijn er ook in de Gemeente Nunspeet felle voor en tegenstanders en grote groep ertussenin.
Gemeentebelang is van mening dat we hier samen uit moeten komen.
Want nee: niets rechtvaardigt dat we deze groep mensen die niets meer hebben en het echt nodig hebben in de kou te laten staan!
Korine Koers