In november kwam de staatssecretaris Tamara van Ark met de opdracht om van alle bijstandsgerechtigden een “niet-vrijblijvende” tegenprestatie te verwachten. Eerder in het jaar werd duidelijk dat de Participatiewet volslagen mislukt was. De rapporten hierover waren vernietigend. In 2015 is de participatiewet ingevoerd en nog steeds zie ik Jette Klijnsma (nog zo’n staatssecretaris) in 2013 bij Pauw en Witteman juichend roepen dat we met deze wet 125.000 mensen aan een baan gaan helpen. Uiteindelijk werden het er zo’n 900!
Hoofdschuddend aanschouw ik dan deze wanhopige taferelen. Die staatssecretarissen zijn hoogopgeleide en ruim betaalde mensen waar je best wat van mag verwachten. En dan dit prutswerk afleveren. Ik vind het onbestaanbaar. Zet ze in de bijstand en verwacht een tegenprestatie zou ik bijna zeggen.
Enfin, de participatiewet is rampzalig geëindigd en daar moeten we wel wat mee, zal mevrouw van Ark gedacht hebben. Drang en dwang is het gevolg. Helaas, er is geen besef over wie het gaat als we het over bijstandsgerechtigden hebben. Net als in iedere gemeente zijn er in Nunspeet mensen die recht hebben op een bijstandsuitkering. Wat Gemeentebelang betreft gaan we die niet opjagen met verplichte tegenprestaties maar gaan we op een fatsoenlijke manier met hen in gesprek over mogelijkheden die er zijn. Ook is er een klein aantal mensen die misbruik maken van deze regeling. Daar moeten we strak op handhaven.
Een grote groep echter is echt onvoldoende in staat om te participeren. ‘Niets is wat het lijkt’ wat dit betreft. Alle bijstandsgerechtigden zien eruit als mens, lopen, kunnen fietsen, koken en andere activiteiten ondernemen. Maar een vaste baan zit er vaak gewoon niet in. Hoe graag je dat ook wilt. Niet kunnen werken heeft bij de meesten een reden! Er is geen sprake van onwil maar van onmacht.
Als er sprake is van onmacht, van echt niet kunnen en wij gaan als overheid zeggen: ‘U krijgt een bijstandsuitkering, maar daar moet u wel iets voor doen!” Dat is geen krijgen, mevrouw van Ark!
Beter zou zijn om als overheid te zeggen: “Erg jammer dat u in deze situatie zit, hoe dan ook, we gaan u financieel ondersteunen. En kunnen we verder nog iets voor u betekenen?”
De menselijke maat! Dat is waar Gemeentebelang voor staat en zal blijven staan.
