Eind juni ben ik benoemd als raadslid en ben ik op de, inmiddels een jaar onderweg, rijdende trein gestapt, door Nunspeet en de regio.
Met in mijn portefeuille verkeer, openbaar groen en wonen, staat er heel wat te gebeuren.
De stationsomgeving is daar een mooi voorbeeld van. Ondanks dat het hier en daar wat ongemak geeft, mogen we trots zijn op wat er gerealiseerd gaat worden. Een groot project waar een lang proces aan vooraf gegaan is, waar met de nodige overwegingen en zorgvuldigheid hard aan gewerkt is.
Soms zullen we een stukje verder moeten rijden omdat er iets is afgesloten of duurt het iets langer om er door te komen en soms hebben we daar het geduld niet voor. Daar maak ik mijzelf ook wel eens schuldig aan, aan de andere kant zou ik ook gewoon een minuutje eerder van huis kunnen vertrekken.
In de huidige maatschappij is er minder ruimte voor geduld, we willen alles snel en het liefst nu meteen. Bij de kassa in de supermarkt raken we geïrriteerd omdat we even moeten wachten, terwijl we net uitgebreid in de winkel hebben gelopen zonder haast, een praatje gemaakt hebben met die kennis die we al een poosje niet hebben gesproken en ga zo maar door. Vaak beseffen we ons te weinig dat de daadwerkelijke tijd dat we even stilstaan of even moeten wachten in het lokale verkeer, bij de stationsomgeving of bijvoorbeeld bij de rotondes met alle schoolgaande kinderen, in de supermarkt of waar dan ook, maar heel kort is, misschien maar een minuut.
Geduld hebben we soms ook niet als we iets vragen of graag willen van de gemeente. We hebben allemaal onze eigen mening, willen gehoord en beloond worden. Ook bij de gemeente kan niet alles tegelijk en kunnen ambities niet altijd meteen waar gemaakt worden. Vaak is er sprake van een participatietraject en omdat dit zorgvuldig moet gebeuren is ook hier geduld nodig.
Laten we elkaar de ruimte geven en mocht u even moeten wachten, denk dan aan bovenstaande.
Daniëla Koster
