In Nunspeet hanteert de gemeente sinds 1990 een zero tolerant beleid als het om coffeeshops gaat.
Een coffeeshop wordt geassocieerd met drugsgebruik (joh) en dat kunnen we er niet bij hebben. Stel je voor: een drugsverslaving faciliteren dmv het toelaten van een coffeeshop.
Dat je op 13 plekken een liter STERKE drank kunt kopen (zelfs dagelijks indien nodig) daar hebben we het liever niet over. Jezelf dagelijks helemaal naar de gallemiezen drinken met alle bijkomende schade vandien, dat hebben we in Nunspeet mooi maatschappelijk geaccepteerd, dus daar hoeven we het niet over te hebben.
Nou, nou, nou Juffer. Rustig aan een beetje! Oké, ik weet het, ik reageer een beetje gevoelig op dit onderwerp. De reden van mijn reactie ligt in het gegeven dat er doorgaans geen enkel begrip of ruimte lijkt te zijn voor mensen die gebruiken. Stigma ten top. Nog steeds zijn er opvattingen dat een verslaving een keuze is. ‘Je kunt er toch gewoon mee stoppen’. Laat ik duidelijk zijn dat een verslaving geenszins een keuze is en dat afrekenen met een verslaving de meest ingewikkelde en moeilijkste klus is die je je kunt bedenken. Dus wat mij betreft zou wat meer begrip en empathie voor gebruikers wel op zijn plaats zijn. Daarmee juich ik gebruik ook niet toe. Dagelijks word ik geconfrontreerd met de ellende als gevolg van gebruik, zie ik de worsteling van gebruikers. Dat wil je echt niet.
Hoe zou het drugsgebruik er in Nunspeet eigenlijk uitzien? Vraag het straathoekwerk, de wijkagent of gooi eens een balletje op bij Tactus verslavingszorg en je krijgt enigszins een beeld. Helaas moeten we wel de conclusie trekken dat, zolang we ‘het gesprek niet aangaan over het drugsgebruik van onze jongeren” geen helder inzicht krijgen in het gebruik. En dat er gebruikt wordt van scouting tot de hockey club en vanuit het cafe tot aan iedere school waar onze kinderen naar toe gaan, laten wij ons er maar bij neerleggen dat er geen plek is waar niet gebruikt wordt.
Bijkomend probleem van het zero tolerant beleid is dat er geen contact over mogelijk is. We kunnen de dikke kop gerust in het zand steken en we hoeven het nergens over te hebben….omdat we nu eenmaal dit beleid hanteren.
Overlastplekken zoals de Zandenplas, transferium, industrieterrein en oranjepark zijn een gevolg van het starre zero tolerant beleid. Ik durf te stellen dat we collectief wegkijken van dit probleem en daarmee een deel van de Nunspeetse inwoners negeren. We zijn er niet over in contact, denken en handelen rigide en vanuit angst en onzekerheid als het gaat over ons zero tolerant beleid. Mooie woorden als preventie en handhaving…… het enige wat gehandhaafd wordt is de gemeentewerker die ‘ s morgens in zijn gele autootje de rotzooi op het transferium bij elkaar komt vegen.
Maar moeten we dan wel een coffeeshop? Ik weet het niet. Echt niet. Maar rigide stellen dat die er niet komt is nou ook niet mijn ding. Wat ik wel weet, is dat we zouden moeten beginnen met het gesprek, dus een dialoog aangaan met iedereen die hier iets over te melden heeft. Zeker ook met onze jongeren. (Waar dat gesprek plaats kan vinden, daar heeft Edward Koers vorige week in deze blog voldoende over geschreven)
Ik pleit voor samen op zoek naar mogelijkheden, begrip en onderlinge betrokkenheid in plaats van rigide en stigmatiserend denken.
