Afgelopen week had ik zomaar ineens een vrije dag. Ik hoefde niet te werken, mij vrouw daarentegen wel, de kinderen waren naar school c.q. opvang, er stond niets in mijn agenda. Helemaal niets. Dat was lang geleden zeg! Ik besloot er een lekker dagje voor mezelf van te maken en stond die middag spontaan op de heide bij Radio Kootwijk. Al jaren wilde ik daar eens heen, maar het kwam er nooit van. En na een rondje om het iconische gebouw en een wandeling door het prachtige gebied bedacht ik me dat deze omgeving bepaald niet zou misstaan in Het perfecte plaatje, uw kent het programma waarschijnlijk wel. Ik deed een poging met m’n telefoon, maar het resultaat was hooguit een 6-je.
Sinds ik de rol van fractievoorzitter op me heb mogen nemen ben ik me er ook steeds beter van bewust dat dat perfecte plaatje een illusie is. Althans, in de politiek wel. De laatste tijd is het beeld van de Nunspeetse politiek allerminst perfect. Al een aantal keer is publiek de integriteit van wethouders, burgemeester, gemeentelijke organisatie en gemeenteraad in twijfel getrokken. Zonder enige onderbouwing en geheel onterecht. Gemeentebelang heeft zich hier ook al een aantal keren over uitgesproken, dat hoeft niet opnieuw, maar het blijft alsof iemand handjes zand in het water gooit. Het zakt wel, maar het water is toch even troebel. Je kan je inhoudelijk gemakkelijk verzetten tegen de aantijgingen, maar het beeld blijft hangen.
Dan het ondernemersfonds. Hier hebben alle betrokkenen lessen te leren, niet in de laatste plaats ons college en wij als raad. Het is dan ook goed dat het onafhankelijke onderzoek duidelijke conclusies heeft getrokken. Maar ook dit is voor de inwoner allerminst een perfect plaatje.
Ook merk ik dat we nog lang niet goed genoeg hebben uitgelegd waarom we als Nunspeet niet meedoen met de samenwerkingsagenda van de Kop van de Veluwe. Dat is al snel uitgelegd (ook gretig door andere partijen) als niet wíllen samenwerken, omdat er onvoldoende in zat voor onze gemeente. Jammer, want het eerste is simpelweg niet waar, en het tweede is -weliswaar feitelijk juist- allesbehalve de doorslaggevende reden geweest (zoals u hier kan terugluisteren). Ik ben er volledig van overtuigd dat dit het beste is voor Nunspeet. Maar ook hier merk je dat de beeldvorming niet altijd positief is.
Dat perfect plaatje bestaat dus niet en mijn allerminst perfecte plaatje wat ik daar op de heide van radio kootwijk schoot staat daar misschien wel symbool voor. Want al vind ík het een gebouw van ongekende schoonheid, een brutaal en contrasterend statement daar midden in de vredige natuur, ik denk ook dat je het alleen op waarde kan schatten als je het héle plaatje ziet.
En door die minder positieve beeldvorming dreigt onder te sneeuwen dat er veel, heel veel, goed gaat in Nunspeet en dat we flinke stappen vooruit zetten. De Wiltsangh, de stationsomgeving (wat écht een uithangbord wordt), de Poort van de Veluwe, de extra impuls aan kunst en cultuur die we willen geven met de nieuwe Kunst&Cultuuraanpak. De eerste stappen naar Sportpark Hulshorst, hopelijk op korte termijn de eerste stappen naar een evenemententerrein, grote stappen in de broodnodige woningbouw, forse ambities in onderwijshuisvesting en écht ruimhartig werk maken van bestaanszekerheid. En dat alles in een voor Nederland behoorlijk unieke vorm van politieke samenwerking. We wonen in heel veel opzichten in een gemeente met hoge lusten en lage lasten.
Het perfecte plaatje bestaat niet, maar het zou jammer zijn als we in Nunspeet al dat wat goed gaat en al die successen die we boeken laten ondersneeuwen door negatieve beeldvorming. Zeker niet als deze onterecht is en bij monde van een kleine groep (goed hoorbare) inwoners is. Ik zie het als mijn taak om ook dát steeds opnieuw goed uit te leggen, zodat er in ieder geval een compleet plaatje ontstaat. Misschien lang niet perfect, maar best mooi.
Pieter-Jan van Rossen
