Ieder jaar worden duizenden kwetsbare kinderen uit huis geplaatst. De overheid zou moeten zorgen voor aandacht en stabiliteit als die thuis ontbreken. Maar ons zorgsysteem schiet zwaar tekort:
Kinderen uit huis plaatsen is traumatisch voor (in de meeste gevallen) alle betrokkenen.
met name voor het kind is het gruwelijk. Je mag dan wel weg uit een onveilige situatie maar je komt echt niet in een veilige situatie terecht. Hoe betrokken de instelling en de begeleiders ook zijn, het blijft nieuw, niet gewenst en onveilig.
En wat ook voor veel onveiligheid zorgt is ons zorgstelsel. Voor de instellingen omdat er een chronisch tekort aan middelen beschikbaar wordt gesteld maar ook hoe we, met elkaar de systemen hebben ingericht. Een kind in de residentiele jeugdzorg is geen kind (vaak nog wel door de ogen van de begeleiders gelukkig) maar een nummer. Kinderen in de residentiele jeugdzorg worden veel te vaak doorgeplaatst. Dat staat hun gevoel van veiligheid maar zeker ook de ontwikkelingsmogelijkheden in de weg. Je kan en mag je niet hechten aan die fijne begeleider die jou snapt en die voor je wil gaan.
Stel je voor: je MOET voor de 6e keer binnen een paar jaar verhuizen. En je hebt zelf niets in te brengen. Er is geen sprake van autonomie. Je bent als kind onderdeel van het systeem waar een verdienmodel aan zit. Het is een verkapte vorm van kinderarbeid zonder dat je er iets voor hoeft te doen.
Ik beveel graag de website www.hetvergetenkind.nl aan. En ook de NPO serie ‘een valse start’ geeft een indringend beeld van het leven van een kind in de residentiele jeugdzorg.
Laten we, juist die kinderen niet vergeten.
Namens Gemeentebelang, Martin Juffer.
