House of cards

7 november 2020

25 Keer meer dan gemiddeld keken we deze week naar CNN. De afgelopen dagen ontknoopte zich een zinderende ontknoping van de Amerikaanse verkiezingen. Spannender dan vooraf gedacht. En al lijkt op moment van schrijven de uitslag steeds duidelijker, de strijd is nog lang niet gestreden. Wat rest is eigenlijk vooral ongeloof over wat zich de afgelopen dagen ontvouwde. Het leek wel alsof House of Cards tóch nog met een nieuw seizoen kwam, maar dan door de makers van Game of Thrones.

Misschien herkenbaar: de afgelopen vier jaar dacht ik regelmatig ‘gekker kan het niet worden’. En toch wist Trump zichzelf met enige regelmaat te overtreffen. Meestal niet in de positieve zin van het woord. En dat is geen waardeoordeel over het gevoerde beleid, wat lang niet altijd alleen maar slecht was, maar over de toon. De manier waarop democratische pijlers als rechtspraak en vrije pers constant werden aangevallen was soms beangstigend. Waarbij de ongefundeerde beschuldigingen van (grootschalige) fraude en de poging het tellen van stemmen stil te leggen een griezelige apotheose lijken te zijn. Het zijn praktijken die we kennen van autocratische ontwikkelingslanden en jonge, nog struikelende democratieën.

Frappant is om te constateren dat de belangen voor Europese landen zo groot zijn dat het in Den Haag en Brussel opvallend stil is. Elk ander land was al lang aangesproken en de druk om het democratische proces zijn werk te laten doen was al lang opgevoerd. Nu niet, ‘we’ hebben onze partner blijkbaar nog hard nodig. Terwijl ik zelf zou denken dat je júist van goede vrienden verwacht dat ze je op het rechte pad helpen als dat nodig blijkt.

De verleiding is om nu te concluderen dat dit gelukkig allemaal aan de overkant van die hele grote oceaan is en blijft en dat soort taferelen hier echt niet zomaar voorkomen. En deels is dat ook waar. Maar tegelijkertijd moeten we toch ook kritisch naar onze eigen politiek kijken. De toon (en die maakt de muziek tenslotte) waait namelijk wel degelijk over. En ook hier weer zonder een waardeoordeel over de politieke inhoud: we zien dat aanvallen op de rechterlijke macht en de journalistiek steeds vaker voorkomen en geaccepteerd lijken. De pijlers van democratie en rechtsstaat aanvallen lijkt steeds vaker fair game. Ik maak me daar zorgen over, want we zien nu voor onze ogen ontvouwen tot welke diepe verdeeldheid en ondemocratische praktijken dit kan leiden. Als je kijkt naar de mate waarop de laatste maanden politici in hun privésfeer worden lastiggevallen is ook dát verval steeds minder ver weg.

En in Nunspeet? Daar wordt nog steeds hele degelijke politiek gevoerd. Haast saai hoe regelmatig we het met elkaar eens zijn en hoe we op een keurige manier in debat gaan als dat niet het geval is. Zelfs als raadslid verlang ik eens wel naar wat meer ‘actie’, maar de manier waarop we hier in Nunspeet politiek bedrijven geeft wel het beste voor onze inwoners, daar ben ik van overtuigd. En ja, dat maakt dat onze inwoners niet tijdens de Algemene Beschouwingen of de lokale verkiezingen ineens 25 keer meer naar RTV Nunspeet kijken. Ook prima, je kan altijd nog House of cards terugkijken…

 

Pieter-Jan van Rossen

Eerdere blogs

Als je begrijpt wat ik bedoel

Als je begrijpt wat ik bedoel

Onlangs heeft Gemeentebelang samen met de ChristenUnie het initiatiefvoorstel Begrijpelijke Taal aangeboden aan ons...

Onze kinderen

Onze kinderen

Zomaar een paar cijfers uit de eerste helft 2023 Gemeente Nunspeet: - 675 jeugdhulptrajecten zijn ingezet. - 87...