… spreken de waarheid. U kent het gezegde wel. En al kan je twijfelen of uit de laatstgenoemde nou écht heel veel nuttigs over de lippen komt, voor onze jongeren geldt dat zeker wél.
Verrast was ik deze week over de inhoud van de vragen die kinderen mochten stellen in de Tweede Kamer. Tijdens een speciaal kindervragenuur mochten leerlingen van diversen groepen 7 en 8 plaats nemen op de bekende blauwe stoelen in het centrum van onze volksvertegenwoordiging. Als geen ander blijken ze in staat om, met ogenschijnlijk simpele vragen, complexe vraagstukken bloot te leggen.
Want hoe moet dat nou met ons gasfornuis als er straks geen gas meer uit de gaskraan komt? Kinderlijk eenvoudig gesteld wellicht, maar het is één van de grootste uitdagingen waar we ons in het land en in onze gemeente mee worstelen. Want in de transitie naar duurzame energiewinning weten we heel goed wat we níet meer willen, maar wat daarvoor in de plaats moet komen is duidelijk lastiger. Of wat te doen aan het tekort aan pleeggezinnen? Moet er niet meer aandacht komen voor sport en bewegen op school? En waarom mogen kinderen niet stemmen? Vooral die laatste vraag zette me aan het denken.
Ik speelde in deze blog al eens eerder met het idee van het verlagen van stemgerechtigde leeftijd. Los van dat we dat uiteraard niet in de gemeenteraad beslist, is eigenlijk de onderliggende vraag veel belangrijker: ‘Worden we wel gehoord?’.
In de afgelopen beschouwingen pleitte onze fractievoorzitter Martin Mol opnieuw voor een jongerenparticipatie. Een Jongerenraad, zoals we deze eerder hebben gehad in Nunspeet, zouden we graag opnieuw zien. In buurgemeente Elburg is er bijvoorbeeld ook een Kinderburgemeester.
Ik ben ervan overtuigd dat dergelijke initiatieven érg waardevol zijn. En ja, soms is het lastig om het ‘in de benen’ te houden, omdat het moeilijk blijkt de interesse vast te houden. Maar goed, is het dan niet juist aan ons om het interessant te houden?
We moeten luisteren naar jongeren, zij zijn immers de toekomst en moeten leven in en met de wereld die wíj achterlaten.
We moeten laten zien aan jongeren dat ze écht gehoord worden. Vertrouwen in de politiek is soms ver te zoeken, maar is wel de basis van een goed functionerende volksvertegenwoordiging. Soms laten ‘we’ te weinig zien voor wie we het doen.
En soms moeten we leren van jongeren. Ze spreken maar al te vaak gewoon de waarheid.
