Het is inmiddels bijna 7 maanden geleden dat ik, namens de fractie, de weblog schreef waarin we aangaven even te stoppen met deze weblog. De wereld stond op z´n kop en van alle uitdagingen die op ons allemaal afkwamen was de teneur dat een weblog even het minst belangrijk was.
Inmiddels kunt u weer wekelijks hier een weblog lezen van één van onze fractieleden, ondanks dat de wereld nog steeds op z´n kop staat. Gek genoeg went dat ook een beetje. Mijn eigen beleving is dat de (vaak bespotte) frase ‘het nieuwe normaal’ toch wel aardig aansluit bij de werkelijkheid. En dat dit nieuwe normaal vooral blijkt te zijn dat ‘normaal’ elke paar weken er weer anders uitziet.
Wat ook een nieuw normaal lijkt te zijn is de verharding van mensen. Niet zozeer de alom bekende zwijgende meerderheid, maar de verharding op de flanken. Allerlei flanken: links, rechts, wel coronamaatregelen, geen coronamaatregelen, wel vluchtelingen helpen, geen vluchtelingen helpen, wel aan het klimaat werken, niet aan het klimaat werken. Ik heb steeds sterker het idee dat de crisis in al zijn vormen de verharding in de samenleving, waar al jaren over gesproken wordt, net even een zetje geeft. Een kamerlid dat belaagt wordt door demonstranten, knetterhard werkende ministers die de ergste verwensingen krijgen toegeworpen op straat, mensen die vieren dat de Amerikaanse president besmet is met het coronavirus en uitspreken dat ze hopen dat hij het niet overleefd. Ziekenhuismedewerkers die belaagd worden. Het is uiteraard niet normaal, nooit geweest en zal het ook nooit worden, maar de grenzen van het fatsoenlijke worden flink opengebroken.
Wat een verademing is het om dan iemand als Diederik Gommes te zien spreken. Tijdens het al veel besproken gesprek met Famke Louise (Martin Mol schreef er vorige week ook al over) bleef hij rustig, respectvol, zocht toenadering naar de ander. Sprak stevig op inhoud maar veroordeelde de mens niet. Nog mooier, afgelopen week spraken de twee elkaar uitgebreider, kreeg de jonge zangeres een rondleiding in het ziekenhuis, goede uitleg over het coronavirus en komen beiden met een gezamenlijk bedachte campagne om jongeren te bereiken en te betrekken. Dit is het soort toenadering, tussen wat bijna uitersten zijn, wat je helaas maar weinig ziet. Hier is lef voor nodig om. Het is onwijs moedig om enerzijds je hand uit te steken naar de ‘tegenpartij’ en anderzijds je mening en acties zo bij te stellen op basis van in gesprek gaan met elkaar. Zowel Diederik Gommes als ook Famke Louise tonen hier een groots voorbeeld van wat normaal zou moeten zijn. We hebben meer mensen nodig als Diederik Gommes. En ik had vorige week niet gedacht dit te schrijven: We hebben meer mensen als Famke Louise nodig.
Zo zie je maar dat ‘normaal’ er steeds weer anders uitziet.
