Onlangs konden we het televisieprogramma ’the Rotterdam Project’ volgen. Het concept van dit programma is dat Beau van Erven Dorens vijf mensen die maatschappelijk en sociaal minder mee doen volgt, filmt en ondersteunt. Ondersteuning in werkelijk present zijn, aandacht hebben voor, oprecht luisteren naar hun verhaal en ook werkelijk in financieel opzicht ondersteuning bieden.
Ik heb het programma gevolgd en het gevolg is dat dit thema me steeds meer bezig houdt.
Hoe verhouden wij ons tot mensen die een beetje anders zijn dan we met elkaar afgesproken hebben
?
Aboutaleb, burgemeester van Rotterdam, heeft het begrepen. Zijn stelling is nu dat we daklozen geen boete moeten geven als ze op straat slapen, maar dat we ze moeten helpen. Vaak maken mensen een overtreding, omdat ze werkelijk niet anders kunnen. Doorgaans hebben we snel een opvatting over een dakloze of iemand die in armoede moet leven. Een afwijzing, een beschuldigende vingerwijzing of negeren kunnen we snel en goed.
Stigma is een begrip wat we snel paraat hebben. En tegelijkertijd staan we onvoldoende stil bij het gegeven dat iedereen, niemand uitgezonderd, in een situatie kan belanden, waarin we aangewezen zijn op hulp en ondersteuning.
Ik pleit voor Project Nunspeet! En dan bedoel ik niet dat we direct klaar moeten staan met allerlei financiële en materiële maatregelen (uiteraard wel als het echt noodzakelijk is) maar dat we met elkaar in denken en handelen constructief en positief aanwezig zijn. Niet alleen maar rigide en beheersmatig ingesteld zijn ten opzichte van mensen die net niet mee kunnen doen of soms zelf over de schreef gaan. Alles heeft zo zijn oorzaak, ook in ons mooie dorp Nunspeet.
Laten we ondersteunend zijn en denken. Voor en met elkaar!
