Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik niet zo’n fan van social media ben. Het is ook niet zo dat ik er helemaal niets mee doe. WhatsApp is soms best handig om met bekenden iets functioneels te delen. LinkedIn is een prima tool om je historische en huidige zakelijke contacten te beheren.
De tegens
Het valt niet te ontkennen dat dit medium heel veel mensen aanspreekt. Kiekjes, grappige raadseltjes en nieuwtjes met elkaar delen kan heel leuk zijn. Ik ken dan ook praktisch niemand die buiten Whatsapp geen account op Facebook of Instagram heeft. Deze platvormen hebben zeker, ook in mijn ogen, wel een sociale functie. Maar wat mij ontzettend stoort is dat het zogenaamde “nieuws” op dit soort platforms een enorme hoeveelheid reclame, suggestieve beeldvorming en onwaarheden bevat. Een doorgeefluik dus van ongecontroleerde nieuwsfeiten waarbij je eigen mening en gevoelens ook nog eens praktisch ongefilterd kan ventileren. In beginsel heel democratisch, maar door het ontbreken van hoor een wederhoor (in de journalistiek heel gebruikelijk), ontaardt dit soms in digitaal anarchisme.
Toch maar social media dan?
Nu doet het volgende zich voor. Ik maak onderdeel van Gemeentebelang uit en het gebruik van social media is voor ons een belangrijk instrument om onze achterban te bereiken. Deze blog wordt bijvoorbeeld ook op deze manier onder de aandacht gebracht. Om een bericht te “liken” moet ik mijn vrouw inschakelen. Dit kan natuurlijk ook niet helemaal de bedoeling zijn. Bovendien gaat deze maand een goede vriend zich definitief aan de andere kant van de Atlantische Oceaan vestigen. Hij deed alleen aan Whatsapp en de rest kon hem gestolen worden. Hij overweegt nu serieus om Instagram of Facebook te nemen, zodat hij digitaal toch zijn sociale contacten kan blijven onderhouden. Ik zit dus met een dilemma. Ga ik er in mee of laat ik het bij het oude?
Ik zou zeggen: probeer mij op Facebook, Instagram en Twitter te zoeken en zie wat het geworden is ?