Deze titel zou je als een aanmoediging kunnen lezen maar hij kan ook een cynische bedoeling hebben.
Bij de meesten is het een welbekend fenomeen. De befaamde weggeefkasten die overal in ons mooie dorp staan om de mensen, die het net iets minder hebben iets mee te kunnen geven.
Het is een mooi initiatief wat ontstaan is uit de stichting ‘verborgen armoede’.
De kasten zijn door onze lokale inwoners en bedrijven gerealiseerd en er staan er inmiddels tientallen.
Als je de boel bij elkaar moet schrapen dan is het mooi dat de gelegenheid er is om een tube tandpasta of een doosje pasta mee te kunnen nemen.
In deze situatie zeggen we graag on een aanmoedigende manier: ‘Toe maar, neem maar mee’.
Wat heel jammer maar tegelijkertijd ook erg begrijpelijk is heeft te maken met het feit dat deze groep vaak schaamte heeft om iets uit de kast te pakken.
Het is ook niet niks. Doorgaans loop je niet te koop met het gegeven dat je de eindjes aan elkaar moet knopen. En om dan iets uit de weggeefkast mee te nemen dat weergeeft toch iets van niet goed genoeg zijn om het zelfstandig te rooien.
Maar er is ook een groep die het zeker niet nodig heeft. En dan wel schaamteloos de kast half leeg trekt. Het is werkelijk schaamteloos om je Mercedes naast de kast te parkeren en met een boodschappentas naar de kast te lopen en die te vullen. Jongeren op fat bikes en met een IPhone voor het gezicht alsof je een cracker eet, die structureel kijken of er nog wat te snacken valt vanuit de weggeefkast.
Het is meerdere malen gesignaleerd en bij deze zou ik dan ook graag de oproep doen om de weggeefkast te gebruiken zoals de oorspronkelijke bedoeling was.
Voor als je het echt goed kan gebruiken, een aanmoedigend ‘toe maar, neem maar mee’.
En heb je het niet nodig, leg er dan iets in in plaats van iets er uit te halen.
Namens Gemeentebelang,
Martin Juffer
