Het is december 2024. Buiten vriest het, ook overdag. De nachtopvang slaat alarm: “We hebben geen plek meer. Mensen jong en oud slapen op de gang.” De situatie is schrijnend.
Ik werk op een locatie voor beschermd wonen in Nunspeet. Op dat moment moeten we onszelf een moeilijke vraag stellen: Kunnen wij extra mensen opvangen? Helaas is het antwoord “nee”.
Onze locatie zit vol, we kunnen geen veilige plek meer creëren.
Maar dan komt er onverwacht ruimte vrij. Een appartement wordt beschikbaar. We schakelen direct. Binnen een paar dagen komt er een jonge man bij ons wonen. Hij grijpt zijn kans. Inmiddels heeft hij via een Jobcoach werk gevonden en geeft hij aan weer perspectief en vertrouwen in de toekomst te hebben.
Een stem uit de stad
Voor deze blog sprak ik met een andere bewoner van onze locatie. Hij leefde jarenlang op straat in de stad van zijn 21ste tot zijn 26ste. Nu woont hij bij ons in beschermd wonen, in Nunspeet.
Hij vertelt openhartig over die jaren:
“Door omstandigheden maakte ik een verkeerde keuze. Daaruit terugkomen bleek bijna onmogelijk. Ik kreeg €60 per week aan dakloze uitkering. Mensen zeggen vaak: ‘Deze mensen willen niet geholpen worden’. Maar ik wilde juist wel hulp. Alleen: zonder adres, zonder werk, zonder bankrekening… dan kom je nergens.”
Zonder adres kun je geen uitkering aanvragen, zonder uitkering geen woning, zonder woning geen adres. Een vicieuze cirkel waarin mensen klem komen te zitten.
Soms kon ik slapen bij het Leger des Heils. Maar vaak was het al vol. En binnen was het niet veilig. Spullen verdwenen, er waren conflicten, soms zelfs met messen. Buiten slapen voelde veiliger. Ik ben ooit in een hoge conifeer gesprongen om niet op de grond te moeten liggen. Rechtop beetje schijn hangend sliep ik dan.”
Wat kan de gemeente doen?
Ik vroeg hem: Wat zou jij willen, zou de gemeente wat kunnen doen?
Zijn antwoord kwam snel en duidelijk:
Niet wegsturen, maar hulp bieden.
Een pilot-team opzetten met directe toegang tot huisvesting, schuldhulp, maatschappelijke ondersteuning en zorg.
Geen wachtlijsten, maar actie.
Echt communiceren met daklozen. In gesprek gaan, het helpt soms om alleen het verhaal aan te horen.
Samenwerking met Leger des Heils en andere hulpinstanties.
“Als je als gemeente laat zien dat het kan, volgen andere gemeenten vanzelf,” zegt hij hoopvol.
Dakloosheid is geen ver van je bed show. Het speelt ook in en rondom Nunspeet. Achter elke dakloze schuilt geen probleem, maar een mens met een verhaal. Iemand die vooruit wil, maar vastloopt in systemen.
Investeren in vroegtijdige hulp en maatwerk is daarom ook in het belang van de gemeente. Het voorkomt grotere problemen en laat zien dat we als gemeenschap niemand laten vallen.
Wij zijn dankbaar dat dit verhaal gedeeld mocht worden. Het vraagt moed om terug te kijken. Maar het helpt ons allemaal vooruit, als mens, als gemeente en als samenleving.
Vanuit Gemeentebelang gaat hier onze aandacht naar uit.
Als raadslid en woonbegeleider zie ik dagelijks hoe belangrijk het is dat we blijven luisteren naar verhalen van ervaringsdeskundigen. Gemeentebelang denkt actief mee over oplossingen die haalbaar, menswaardig en lokaal toepasbaar zijn. Samen maken we het verschil.
Petra van Olst
