Tja wat vinden wij er eigenijk van wat er in onze omgeving gebeurt?
Europees, landelijk en provinciaal worden er opdrachten tot plannen uitgewerkt. Deze agenda met uit te voeren taken komen voor een groot gedeelte bij de lokale overheid, de gemeente, terecht.
Het is niet zo dat een “gemeente” zomaar iets doet. Bij het uitvoeren van taken moet met veel regels rekening gehouden worden. In mijn portefeuille (o.a. woningbouw) betekent dat vaak dat gerenommeerde bureau’s heel veel wet- en regelgeving nazien of een plan van een inwoner, een initiatiefnemer, een bouwer, een ontwikkelaar kan en mag.
Als iemand met een plan om te bouwen bij de gemeente komt moet er dus heel veel gebeuren. De eerste toetsing is dus niet of “de gemeente” een plan wel of niet wíl maar of het binnen alle regels past en moeten ze in principe aan een plan meewerken.
Zijn het woningen die nodig zijn? Wordt er aan milieu en natuureisen voldaan? Hoe staat het er met de verduurzaming voor en wat vindt “men” ervan?
Omwonenden, belanghebbenden worden uitgenodigd voor een zogenoemde omgevingsdialoog. Hierbij mogen zij aangeven wat zij van een plan vinden. Een initiatiefnemer kan kiezen tussen het delen van plannen tot en met de vraag wat vindt u ervan en waar kan het beter? Van alleen toehoren, tot meedenken of zelfs meebeslissen, het valt allemaal onder participatie. Wat beter voor die ene inwoner geldt kán meegenomen worden, maar dat is geen vereiste. Het kan ook afbreuk doen aan de wensen van een ander of aan een groter belang en moet altijd passen binnen wet- en regelgeving. Zo gaat de nieuwe omgevingswet ervan uit dat er minder bezwaren achteraf komen omdat wensen afgewogen en meegenomen worden.
Uiteindelijk zijn alle onderzoeken gedaan en komt een plan richting de raad nadat het ter inzage is gelegd. Een plan ligt zo’n 6 weken ter inzage en wordt altijd in de Huis aan Huis vermeld. Vindt een belanghebbende dat zijn of haar belangen niet voldoende zijn meegenomen dan mag die een zienswijze (of bezwaar zoals dit zo vaak in de volksmond genoemd wordt) indienen.
Een onafhankelijke commissie beoordeelt de zienswijzen en geven dit advies aan het college die deze stukken bij de stukken voor de gemeenteraad voegt om hier een besluit over te nemen.
Dit betekent niet dat de raad kan zeggen ‘ik wil dit niet’ of ‘ik wil dit wel’ vanuit een onderbuikgevoel. Bij Gemeentebelang vragen wij ons altijd af of het plan binnen wet- en regelgeving wordt uitgevoerd, of er participatie is geweest en stellen vragen in de commissievergadering aan het college als iets ons niet duidelijk is.
Dit kan als er inwoners komen inspreken en argumenten noemen die ons bijvoorbeeld niet bekend zijn.
Uiteindelijk wordt er in een raadsvergadering een klap op gegegeven en mag de gemeente een vergunning afgeven om het plan te gaan uitwerken.
Wat ik als raadslid nu zo jammer vindt is dat als een inwoner tijdens de participatie niet krijgt wat hij wil, deze alsnog naar de rechter stapt, ondanks dat alle stappen bij participatie en besluitvorming goed doorlopen zijn. En als na een uitspraak van de rechter het plan kan doorgaan men doorgaat tot de Hoge Raad om een plan tegen te werken. Er hebben tenslotte al de nodige juristen naar het plan gekeken en dit positief beoordeeld.
Ik bedoel niet dat het niet goed is dat de mogelijkheid om naar een rechter te kunnen stappen er is, zeker wel, maar dan wel graag met eerlijke argumenten, niet om te vertragen.
Zo staat er een oud postkantoor waar jarenlang over geprocedeerd is, waar nieuwe bewoners afzagen van hun koop (met alle gevolgen voor hen en een ontwikkelaar) maar waar nu het definitieve oordeel is geveld door de Hoge Raad: het plan mag uitgevoerd worden zoals ook aangegeven was door de gemeenteraad, verschillende rechters en uiteindelijk dus de Hoge Raad.
Daar is Gemeentebelang blij mee, want we hebben de woningen hard nodig
