We konden weer met zijn allen naar de stembus deze weekvoor de Tweede Kamerverkiezingen. Waar de een vol overtuiging het rode potlood ter hand nam, was het voor de twijfelaars zweven boven een enorme lap papier om vervolgens toch ergens neer te dalen op een last minutegekozen in te kleuren “vakje’.
Dezelfde avond zaten we massaal te kijken naar de verkiezingsuitslag. Voor sommige partijen was het even slikken, werden teleurstellingen genomen, vertrok er een partijleider. Aan de andere kant was er winst, en werd er gefeest tot in de kleine uurtjes.
Gaandeweg bleken de verschillen tussen de partijen toch klein, de race was en is nog niet gelopen. Langzaamaan wordt duidelijk wie de grootste partij wordt en claimt de partijleider alvast de overwinning. De nummer twee zet berichten op X, berichten waarin op z’n minst de suggestie wordt gewekt dat er gesjoemeld is met stemmen bij de Tweede Kamerverkiezingen. Hiermee gaat het over en weer ‘geschreeuw’, wat in de debatten zagen, nog even verder. We volgen op de voet hoe het verder zal gaan.
In Nunspeet was er een hoge opkomst van bijna 88%, en dat is bovengemiddeld, iets waar we trots op mogen zijn. Waar we ook trots op mogen zijn is de goede samenwerking tussen de partijen in onze Gemeenteraad. Deze week was de begrotings-raadsvergadering, waarin de programmabegroting wordt besproken, met een terugblik op behaalde resultaten, maar ook naar wat er nog niet is gelukt en een kijkje naar de wensen voor de toekomst. En ook al zijn we het niet altijd met elkaar eens, in Nunspeet is er een goed debat waar nodig, nodig om de verschillen te overbruggen, waar we onderling het zelfde doel najagen, namelijk het komen tot goede oplossingen. Die samenwerking moeten we koesteren, want alleen door samen te werken komen we verder.
Graag sluit ik af de woorden van Nelson Mandela, waar onze burgemeester aan refereerde; I am because we are (Nelson Mandela), Ik ben omdat wij zijn. We zijn verbonden met elkaar. De verbondenheid die nodig is om te kunnen zijn wie we zijn, om samen te leven, samen te werken en om verder te komen.
Nu Den Haag nog…
Daniëla Koster
